با زهرا غلامی روز گردهمایی متمم آشنا شدم، بیست و ششم مرداد. دختری متواضع با لبخندی بر لب که بیشتر گوش می داد تا صحبت می کرد. ارتباطمان از آنجا شکل گرفت و گهگاهی احوال پرس هم به صورت نوشتاری بودیم. تعریفهایش را به پای خوبیش می گذارم وگرنه خود خوب می دانم آنچه او درباره ام می گوید، چیزی فراتر از واقعیت است و محبتی است که به من دارد.
با کتاب خلبان جنگ از طریق متمم آشنا شدم. خاطرات جنگی آنتوان دو سنت اگزوپری، خالق شازده کوچولو
اولین بار دو ماه پبش شروع به خواندن کتاب کردم. چند صفحه ای خواندم اما مغزم آن را نمی پذیرفت و نیمه رهایش کردم تا سه روز پیش که دوباره خواندن آن را شروع کردم. متن کتاب کمی برای نامفهوم بود. نمی دانم با ترجمه نمی توانستم ارتباط برقرار کنم یا حرفهای اگزوپری آنقدر پیچیده بود که من متوجه آنها نمی شدم. اما خودم را مجبور کردم کتاب را کامل بخوانم و چه قدر از این تصمیم خوشحالم.
سرفه های گاه و بی گاه. سر دردی ملایم که گاهی از بین می رود و دوباره ملایمتر بر می گردد. آبریزش از بینی و عطسه هایی عمیق که انگار مغز را سبک می کند. به این فکر می کنم چقدر خوب میشد اگر می توانستیم با مکانیسمی دفاعی شبیه عطسه، فکرهای آزاردهنده مان را از مغزمان بیرون بریزیم. همه یا حداقل بخشی از آنها که باعث تشتت ذهنی مان میشود، با سرعتی معادل شصت کیلومتر بر ساعت و پنج متر آن طرف تر و بعد تعجب کنیم از حجم زیاد این همه فکر آزاردهنده، که چقدر سبک شد مغزمان در برون ریزی آنها. و پس از آن حس خوش رهایی داشته باشیم. ببینیم که دنیا چقدر زیبا شده، انگار همه چیز بد نیست. زندگی خوشیهایی هم دارد و می توان آرام زندگی کرد.
اما تا زمان خلق آن مکانیسم باید صبر کرد، راههای دیگری امتحان کرد، همچنانکه تا الان روشهای دیگری امتحان می کنیم و بعضی وقتها چه خوب نوش دارویی هستند.
۱۸
آذر
احتمالا دیده اید یا شنیده اید یا شاید تجربه کرده اید وقتی دو نفر حرف مشترکی برای گفتن ندارند، یا حرف دارند اما به هر دلیلی آن حرفها بیان نمی شود، برای آنکه آن سکوت را بشکنند، از وضعیت هوا می گویند که چه قدر هوا گرم شده یا چقدر هوا خوب است یا سرمای سختی پیش روست. (فصل اول سریال Game of Thrones را دیده ام، آنجا صحبت درمورد وضعیت هوا واقعا جدی است و دیگر نمی شود آن را به عنوان یک موضوع فرعی و برهم زننده ی سکوت در نظر گرفت.)
من هم برای اینکه در این وبلاگ و امروز چیزی نوشته باشم، فکر کردم شاید بهتر است درمورد هوای امروز شهرم بگویم.
حدود دو سال پیش در کلاسهای انگیزشی دکتر علیرضا آزمندیان که به صورت هر دو هفته یکبار برگزار می شد، شرکت کرده بودم و در دو دفتر نکات آن کلاسها را یادداشت می کردم. هر چند وقت یکبار، زمانی که نیازمند یک محرک و انگیزاننده هستم یا بهانه ای برای غلبه بر حس ناخوشایند اهمال کاریم دارم، یکی از گزینه هایم اینست که به یکی از آن دو دفتر سر بزنم و با خواندن صفحه هایی از آن، دوباره انرژی بگیرم. شاید حرفها و نوشته هایی که در آن دفترهاست، زیادی اغراق آمیز باشد و سخنرانی انگیزشی جای بحث داشته باشد، اما برایم مفید بودند و الان هم از خواندن آنها بهره می برم.
1- You can tell more about a person by what he says about others than you can by what others say about him.
2- Pick the day. Enjoy it -to the hilt. the day as it comes. people as they come... The past, I think has helped me appreciate the present- and I don't want to spoil any of it by fretting about the future.
* Pick: to choose sb/sth from a group of people or things.
* appreciate: to recognize the good qualities of sb/sth.
Example: You can't really appreciate foreign literature in translation.
* spoil: to change sth good into sth bad unpleasant, useless,etc. syn: ruin
* fret: to be warried or unhappy and nit able to relax.
این نوشته حال شما را خوب نخواهد کرد. برای عزیزترینی است که از دستش داده ام.
سلام رفیق جان، رفیقی که دیگر نیستی. بعد از تو دیگر به هیچ کس نگفته ام رفیق. بعد از تو حرفهای زیادی دارم و رفیقی که ندارم.
تقویم و سال می‌گویند تو دیرتر از ما آمدی و اگر به حساب بود باید از ما دیرتر می رفتی. چه معادله ی احمقانه ای. تو این حسابها را برهم زدی. زود رفتی برادر جان
جایت را هنوز تجربه نکرده ام اما می‌دانم سرد است. امیدوارم آنجا آرام باشی برخلاف اینجا که هراس‌های دنیا و رنجها و آدمهایش نا آرامت کرده بود.
"نشر هر مطلبی تجاوز خود خواسته به حریم شخصیمان است." مک لوهان
از صفحه اینستاگرام معلم محمدرضا شعبانعلی
بعضی آدمها، فیلمها، نوشته ها و حرفهایی هستند که دوست داریم فقط برای خودمان باشد و درمورد آنها با هیچکس سخن نگوییم. چه آنها از عمیقترین احساسات و افکار ما ناشی می شوند و ممکن است برای فهمیدن و درک کردن آنها تاوان زیادی داده باشیم.
احساس میکنم به اشتراک گذاری آنها با دیگران نه تنها آرامش جادویی آنها را برایمان کم میکند بلکه تقسیم دردناک خود آن آدم یا آن موضوع هم هست، مخصوصا اگر به دست آدم غیر برسد.
حدود دو ماه پیش، من و خواهرم، پله های درمانگاه بیمارستان را که رو به محوطه ی بیمارستان بود، همزمان داشتیم پایین می آمدیم. زن و مردی جوان و یک کودک روبروی پله ها و در پیاده رو، روی زیراندازی دراز کشیده بودند. پیش خودم گفتم چقدر مردم بیچاره اند. بیمارِ بستری شده دارند و جا هم برای خوابیدن ندارند. خواهرم اما با صدای بلند فکرش را گفت. گفت "اینا رو ببین خوش بحالشون توی هوای آزاد میخوان بخوابن." فکر کردم چقدر نگاه آدمها، میتواند به یک موضوع فرق داشته باشد. خواهرم خوش بینانه فکر کرده بود و مثل من نگاه بدبینانه ای نداشت.
الان سوم آذر ماه است. احساس میکنم به کشفهای جدیدی رسیده ام، البته فقط یک احساس است. نمیدانم اصلا درست است یا نه، بیهوده است یا نه. یا اینکه صرفا حاصل خیالپردازیها و برداشت اشتباه من.
ذهنم درگیر کتاب "دروغگویی روی مبل" اروین د. یالوم است. شصت صفحه از این کتاب آموزنده ای که از طرف دوست عزیزی قرض فرستاده شده، مانده. و فیلم جنگجوی درون که پنجاه دقیقه از دومین بار دیدن این فیلم هم باقی مانده.
به این کشف رسیده ام که آدمها عموما (نه همیشه و نه هر آدمی) بعضی کارهایشان را به خاطر نیاز به توجه انجام میدهند. یعنی به من توجه کنید، من باید دیده شوم. من اینجا مینویسم برای اینکه نیازمند توجه هستم. نیازمند دیده شدن. من رتبه برتر میشوم برای اینکه بگویم من را ببینید، این منم.