لیلا را قبلترها از این پست محمدرضا شعبانعلی می شناختم. وبلاگش را دنبال می کردم و بعدها مطمئن شدم همان لیلای خودمان است.
مقصد بعدی کتاب دروغگویی روی مبل اروین د. یالومِ چرخه ی کتاب یاور مشیرفر، لیلا بود و کتاب و نامه ای برایش فرستادم و در این پست بسیار به من لطف داشته است.
منتظر نامه اش بودم و نامه اش رسید، همراه با هدیه ای غیرمنتظره و ارزشمند.
لیلا؛
چقدر این هدیه های منتظره و غیر منتظره ی با ارزشت- منتظره برای نامه و غیر منتظره برای کتاب و تقویم و نشانگر کتاب- حالم را خوب کرد. (مدل استرست رو دوست داشتم ؛) )
چند روز پیش، کتاب ملت عشق را در باغ کتاب تهران دیدم و وسوسه شدم آن را بخرم اما چون کتابهای نیمه تمام و نخوانده دارم، خودم را مجاب کردم یا بهتر بگویم تنبیه کردم به سراغ کتاب جدیدی نروم. حسرت خرید این کتاب در دلم ماند.
نمی دانی دیدن این کتاب، کتابی که انتخاب دلت بود، چقدر خوشحالم کرد. انگار دلهایمان، بی آنکه خودآگاهمان خبر داشته باشند، از هم با خبر بوده اند.
و نامه ی با ارزشت، چه فقدانها و از دست دادنهایی را لمس کرده ای. تأثر و اشک واژه های کمی اند برای نوشتن در موردش. قوی بودن مصداق توست لیلا. من غم فقدان را یک بار چشیده ام و این چنین خود را باخته بودم و تو بیشتر از یک بار. اما تو در میانه ی این میدان زندگی، البته به بهای از دست دادن عزیزترینهایت و در طوفان سختیها بودن، یاد گرفتی که مقاوم باشی و زندگی کنی، این قدرت و تلاشت را برای ادامه دادن زندگی، تحسین می کنم. امیدوارم همچنان و با افت و خیزهای کمتری، محکم و مقاوم بمانی و من هم به شیوه ی خودم، این را از تو یاد بگیرم و زندگی کنم.
تقویم شازده کوچولو و نشانگر را هم بسیار دوست دارم. Just one more chapter ایده ی جالبی است و چه احساس شعف بهتری از یک فصل بیشتر خواندن کتاب دارم.
برای این هدیه های ارزشمندت ازت ممنونم. ممنونم که برایم لحظه های لذتبخشی آفریدی.
پی نوشت یک: نشانگر رو به خواهر زاده ی پنج ماهه ام نشون دادم و براش توضیح دادم هروقت بزرگ شدی برات یه کرم کتاب و قورباغه می کشم.
پی نوشت دو: این متن رو ظهر تایپ کردم. وقتی پست "برای چه از زندگیم می نویسم" تو رو خوندم، فکر کردم شاید من هم یکی از همون آدمهایی باشم که بدون اینکه از سختیهای زندگیت، خبر داشته باشم، تو رو نماد مقاومت می دونم. حتی می خواستم قسمتی از متن رو حذف کنم. ببخش اگر من هم مثل دیگران فقط مقاومت تو رو می بینم.
ممنون از اینهمه محبتی که در نوشته‌هات بهم داشتی، اشکم رو درآوردی دختر.
اگه بدونی چقدر استرس داشتم که نکنه هدیه‌هات رو دوست نداشته باشی و وقتی می‌دونم که دوسشون داری، خیلی حس خوبی هست.
راستی، قرار بود از این تقویم‌ها به چندتا دوست دیگه هم هدیه بدم، اگر اینجا رو بخونن لو خواهد رفت البته اونا نمی‌دونن که من براشون خریدم و خوبیش این هست.
راستی، چرا مهره‌های رنگی سر نخِ نشانگر نیست؟ چرااااااااااااااا : D . حتما کار اون وروجک هستش. زنده باشه.
و اون متن روی نشانگر رو به یاد پست فقط یک گام بیشتر آقا معلم انتخاب کردم.