با کتاب- شیب

 

پیش نوشت: این نوشته برداشت ناقص من از خواندن کتاب "شیب" است و طبیعتا درمورد آن مطالبی که احساس میکردم برایم مهمتر بوده اند، نوشته ام و خود آگاه و ناخود آگاه چیزهای دیگر را از صفحه کلید انداخته ام. بهتر است خود کتاب را بخوانید.

 

کتاب هشتاد و هشت صفحه ای "شیب" را به توصیه ی دوست عزیزی خواندم. نویسنده اش ست گادین معروف است.
کتابی در مورد توقف ما هنگام انجام یک کار یا پیمودن یک مسیر.
شیب، آن موقعی است که از کارمان و از تلاشمان برای رسیدن به خواسته یا هدفهایمان نا امید میشویم و دوست داریم دست از تلاش بکشیم. فکر میکنیم ادامه ی این مسیر برای ما بیهوده است و کار به جایی نمیرسد.
آن زمانی که احتمالا در ابتدا یا میانه یا اواخر مسیر هستیم و احساس میکنیم هرچه داریم زحمت میکشیم، این تلاش، راهگشای ما نیست.

ادبیات و استعاره

 

پیش نوشت: ادبیات برای من تا حدودی شبیه زیتون است. رفته رفته به آنها علاقه مند شدم و اکنون طعم لذت بخشی برایم دارند.

یکی از آرایه های ادبی ادبیات، استعاره (Metaphor) است. هرچند استعداد زیادی در تشخیص استعاره در شعر ندارم اما از خواندنش لذت میبرم.

"سیر استعاره در شعر امروز ایران" با تحقیق و نگارش سید مینا مصطفوی کتابی است که با نگرشی بر اشعار بزرگان شعر معاصر ایران، نیما، اخوان ثالث، سهراب سپهری، نادر نادرپور و احمد شاملو استعاره را توضیح میدهد.

زحمت و پشتکار زیادی برای تحقیق و نگارش این کتاب کشیده شده است.

(این را از کتاب فهمیدم که تاریخ و روزگار یک ملت چقدر میتواند روی اندیشه و شعر آن دوره تاثیر بگذارد.)

یک پاراگراف کتاب

دارم کتاب "نامه های عاشقانه جویس به همسرش نورا" ترجمه ی غلامرضا صراف، نشر نیماژ را میخوانم.

جویس در یکی از نامه ها برای نورا مینویسد: " [...] صِرف یاد آوردن تو مرا با یک جور خواب سنگین از پا در می آورد؛ انگار انرژی ای که برای ادامه ی اختلاط نیاز است، دیری است که در من باقی مانده و خودم را پیوسته در حال لغزیدن در سکوت می یابم. از جهتی برایم مایه تاسف است که حرف چندانی باهم نداریم و با وجود این میدانم چقدر بیهوده است اعتراض، چه به تو، چه به خودم؛ چون میدانم وقتی دفعه ی بعد تو را ببینم،لبهایمان بی صدا خواهند شد. می بینی چطور در این نامه ها بنای وراجی کردن میگذارم؟ [...] "

واقعا چرا اینطور است؟ چرا وقتی با کسی که دوستش داریم و او هم ما را دوست دارد در نوشتن، در نامه، این همه حرف داریم و مینویسیم اما وقت دیدن ساکتیم، خاموشیم و بی صدا؟ مگر مغز همان مغز نیست؟ مگر کلمه بلد نیستیم؟ این چه چیزی است که ما را به حرف نزدن تشویق میکند؟

آن وقت شبیه انسان احمقی میشویم که حرفی برای گفتن نداریم. حرف داریم اما انگار زبانمان در آن لحظه ها سکته کرده.

و بعد، بعد از پایان دیدار، چه قدر حرف میزنیم با او، با خودمان.

و در نامه ای یا پیامی، چیزهایی را که با زبان نمیتوانسته ایم بگوییم، برایش مینویسیم. چیز شگفتی است.

انگار احساس جای کلمه را میگیرد. گاهی قوی تر از کلمه ها، احساس است. احساس این قدرت را دارد که میشود بدون کلمه حرف زد و گوش کرد.

از مثنوی مولانا تا مثنوی موسوی گرمارودی

 

برای خرید کتاب به کتابفروشی ای که کتابهای دست دوم میفروشد رفتم. بعضی وقتها از خرید از این کتابفروشیها احساس بهتری دارم و با خودم میگویم وقتی میشود کتابی را با قیمت پایین تری خرید چرا باید پول بیشتری دهم؟ با پول باقیمانده هم میشود کتاب دیگری خرید. 

گاهی فکر میکنم این نوع کتابهای دست دوم، زنده تر و پرشورترند و راحت تر میشود با آنها ارتباط برقرار کرد. یک جورهایی انگار خودمانی ترند.

پارگرافهایی از یک کتاب

 

دارم کتاب سیلی واقعیت  راس هریس را میخوانم.

دکتر تاد بی کاشدان نویسنده ی کتاب کنجکاوی؟ و طراحی روانشناسی مثبت درباره ی این کتاب میگوید:

"مهم نیست چقدر تلاش کنیم، ولی بازهم درد و رنج خواه و ناخواه به زندگی ما میخزند. از این رو برای رسیدن به حس رضایت مندی، ظرفیتی برای مدیریت این درد و رنج نیاز است. بنابراین اگر به دنبال شادمانی کوتاه مدت به کمک ایده های ساده و پیش پا افتاده هستید که مربیان مهد به کودکان میگویند، به سراغ کتاب دیکری بروید. ولی اگر میخواهید سطح فکری ثابت از ذهن آگاهی،معناداری و هدف را در زندگی خوذ ایجاد کنید و توانایی مدیریت و رنج را به طور کارآمد در خود رشد دهید، این کتاب همان چیزی است که به دنبالش هستید. امید بسیاری دارم که افراد مختلفی این کتاب را یافته و به شکلی منعطف ایده های آن را به کار میگیرند."

کتاب سیلی واقعیت

کتاب «سیلی واقعیت» راس هریس را میخوانم.

جایی در کتاب نوشته «بهترین دوست خودت باش»

این را اینجا مینویسم تا یادم بماند درموردش فکرکنم و بنویسم.