پیش نوشت: اصلا تخصصی در تحلیل فیلم ندارم. این نوشته صرفا برداشت من از دیدن فیلم "احتمال باران اسیدی" است. شاید ساده و پیش پا افتاده باشد. شاید چندین ماه بعد که به این نوشته (و نوشته های دیگر) برگردم، از نوشتنش شرمنده باشم، از این همه ناپختگی. اما تمرینی بود برای فکر کردن و نوشتنم.
احتمال باران اسیدی، فیلمی است در مورد تنهایی آدمها. در مورد ازدحام بیرون و تنهایی درون. تعارضی که شاهدش هستیم.
سالها پیش، فیلمی دیدم که در مورد آینده بود، آینده به معنی چند روز بعد. (اسم فیلم یادم نیست.) برایم بسیار جذاب بود و ماجرای هیجان انگیزی داشت. در پایان فیلم متوجه می شدیم همه ی آن صحنه های مهیج و ماجراهای عجیب و دلهره آور در واقع اتفاق نیفتاده بود و فیلم دوباره به نقطه ی شروع بر می گشت. یک حس تحسین نسبت به سازندگان چنین فیلم متفاوتی داشتم و خوشحال بودم که شخصیتهای فیلم سالم و زنده اند و به زندگی عادی خود بازگشته اند. شبیه همین حس را برای فیلم آلمانی Run Lola Run داشتم. داود شاکری عزیز آن را معرفی کرد.
پیش نوشت: همه ی این چیزهایی که مینویسم صرفا برداشت خودم است و اصراری به درست بودن و مفید بودن آنها ندارم.که اصلا شاید نه درست باشند، نه مفید. صرفا درک ناقص من درباره ی کتاب و نوشتن است با یک بار دیدن فیلم Blind.
اگر بخواهم به شیوه ای کاملا غیر حرفه ای به این فیلم امتیاز دهم، به آن پنج میدهم.
این فیلم بیشتر داستان زندگی زنی است که مجبور به انجام کار داوطلبانه در یک مرکز مخصوص نابینایان میشود.
کار اجباری او در این مرکز، خواندن کتاب برای مرد نویسنده ی میانسالیست که پنج سال قبل در یک تصادف بیناییش را از دست داده. "سوزان" ابتدا با اکراه برای "بیل" کتاب میخواند. بدونِ احساس و با حالتی یکنواخت. این حس به بیننده هم منتقل میشود.
