این پست صدرا علی آبادی را که خواندم، من هم ترغیب شدم چنین پستی بنویسم. خیلی پراکنده نوشته ام. فقط می خواستم بنویسم تا بعدها به آن برگردم.
اتفاقات سال نود و شش که می توانم اینجا درموردشان بنویسم؛
فکر می کنم از مهم ترین دستاوردهای این سال برای من وبلاگ نوشتن و نوشتن برای خودم بود.
پیش نوشت: این پست، یک نوشته ی پراکنده و احتمالا گیج کننده ای است در مورد رمانی از مصطفی مستور، یادداشتهایی هستند که در حاشیه ی صفحه های کتاب نوشته بودم و دوست داشتم آنها را اینجا ثبت کنم.
کتاب عشق و چیزهای دیگر مصطفی مستور را در حالی خریدم که قصد خرید کتاب نداشتم و فقط مشتاق نگاه کردن به دنیای به ظاهر ساکت کتابها بودم. نمی دانم کتاب چه کششی داشت، به خاطر نام "عشق و چیزهای دیگر" بود یا حرف خانم فروشنده ی مهربان که گفت این کتاب تازه چاپ شده یا قیمت پایین کتاب. هرچه بود آن را خریدم و خواندم.
فکر می کنم جسارت زیادی باشد که درمورد اثر یک نویسنده ی بزرگ بنویسم اما این صرفا یک نظر شخصی است و گزارش و حسی است از آنچه خوانده ام.
کتاب "بالاخره یه روزی قشنگ حرف می زنم" را در لا به لای جستجو برای کتاب دیگری پیدا کردم. عنوان جالبی داشت و با خودم گفتم: "بالاخره یه نفر مثل من هست که نمی تونه قشنگ و به موقع حرف بزنه و تونسته در موردش بنویسه." نمی دانستم قشنگ حرف زدن از نظر دیوید سداریس با قشنگ حرف زدن از نظر من بسیار فرق دارد. منظور او، قشنگ حرف زدن به زبان فرانسوی بود و من به مهارتهای کلامی فکر کرده بودم. (البته الان یکی از آرزوهایم قشنگ حرف زدن به زبان انگلیسی است (؛ )
فکر می کنم این فایل را بیشتر از بیست بار گوش داده ام. آنقدر که وقتی این شعر را برای خودم می خوانم، صدا و لحن محمدرضا شعبانعلی را می شنوم. دوست داشتم آن را اینجا ثبت کنم؛
در مرکز تصویربرداری پزشکی ای که قبلترها کار می کردم، یک کارفرمای گاهی بداخلاق و بیشتر بی اعتنا و کمتر خوش اخلاقی داشتیم که بعد از حدود دو ماه کار کردن و شناخت نسبی رفتار ایشان، یکی از عادتهای رفتاریش را بلد شده بودم؛
برای اینکه با نظر دلخواهم موافقت کند، باید به ظاهر نظر مخالفم را به او می گفتم. مثلا اگر تصویری نیاز به بازسازی سه بعدی داشت، به ایشان می گفتم این تصویر بازسازی سه بعدی نمی خواهد و او جواب می داد چرا، برایش انجام بده. یا اگر در هنگام تصویربرداری تصویر کمی blur می شد ولی قابل قبول بود و من دیگر نمی خواستم گرافی را تکرار کنم، به او می گفتم گرافی را تکرار کنم؟ او جواب می داد، نه نیاز نیست.
امروز یکی از دوستانم را دیدم. حرفای متاثرکننده ای زد، دوست دارم این حرفها را اینجا از زبان او بنویسم؛
" خونه داشت خفه ام می کرد. باید می زدم بیرون. نمی تونستم اونجا رو تحمل کنم. می خواستم ساعت زودتر بره جلو. تو این چند وقت اولین بار بود ساعت کند پیش می رفت و من منتظر ساعت چهار بودم تا بزنم بیرون. مهمون داشتیم. برای اینکه عذاب وجدانم کم بشه، اتاقا رو جارو کردم و حیاط رو شستم. حیاط شستن فکر خوبی بود تا وقت بگذره و اون موقع تاکسی گیرم بیاد. عصبانیت هنوز باهام بود و با خودم حرف می زدم.
در سفری دیگر از تنها با خود سفر کردن، این بار طبیعتی عجیب و دست نخورده و صدای رمز آلودش میزبان ما بود.
متاسفانه همان نیم روزی هم که آنجا بودیم، صدای طبیعت در دل آهنگهای سطحی و تکراری برخی هم سفران گم شد. انگار هنوز در سکوت زندگی کردن را یاد نگرفته ایم.
خوب شد مسیر دور و صعب العبور بود و هنوز سازه های بشر شهری برای کسب منافع خود و آلودگی ویروسیشان به آنجا راه پیدا نکرده است وگرنه فکر می کنم انسان باز، چیزی را گم می کرد.
بو و تنفس اکسیژنی را که اولین بار وارد یک گلفروشی شدم، فراموش نمی کنم. هوای آنجا انگار روح و پوست انسان را نوازش می کرد.
فکر می کنم یکی از جاهایی که استرس و تنش درونی انسان را کم می کند، همین مغازه های گل فروشی هستند.
لیلا را قبلترها از این پست محمدرضا شعبانعلی می شناختم. وبلاگش را دنبال می کردم و بعدها مطمئن شدم همان لیلای خودمان است.
مقصد بعدی کتاب دروغگویی روی مبل اروین د. یالومِ چرخه ی کتاب یاور مشیرفر، لیلا بود و کتاب و نامه ای برایش فرستادم و در این پست بسیار به من لطف داشته است.
منتظر نامه اش بودم و نامه اش رسید، همراه با هدیه ای غیرمنتظره و ارزشمند.
وحید نصیری از دوستان عزیز متممی، در کامنتی مربوط به پست "چطور به تنهایی سفر کنیم و لذت ببریم؟" بحث جالبی رو مطرح کرده. "خود بودن"، چیزی که بعضی وقتها دوست داریم باشیم اما به دلایل زیادی نمیتونیم و یا نمی خواهیم.
دوست داشتم کامنت ایشان و نظر شخصیم را اینجا بنویسم.
