هیچ وقت... هیچ وقت را نمی دانم اما بیشتر وقتها عکاس خوبی نبوده ام، مگر اینکه سوژه آن چنان زیبا بوده که نواقص عکس گرفتن مرا پوشانده.
در سفری دو روزه به آبادان و در جاده ی اهواز- خرمشهر که جاده را اشتباه رفتیم و الان فکر می کنم بعضی وقتها چه خوب است که آدم اشتباه کند، ابتدا غروب پاییز و بعد رود اروند تسلیمم کرد تا این مناظر را ثبت کنم.
از ماشین پیاده شدیم. راه خاکی باریکی بود که با گذشتن از آن، رود اروند را بی هیچ فاصله ای از نزدیک می شد دید. و ریل قطار، احساس می کردم چه کشف بزرگی کرده ام.
پیش نوشت: کتاب آخرین سخنرانی رندی پاش را از دوست عزیزی هدیه گرفتم. این کتاب را دو بار و با فاصله خواندم و فکر می کنم چیزهای جدیدی آموختم. این متن را با الهام از خواندن این کتاب نوشتم.
سلام رندی پاش عزیز
اواخر سال 2017 است و تو حدود ده سال است که از دنیا رفته ای و اکنون بطری حاوی پیامهای تو، نه فقط به دست فرزندان و دانشجویانت، بلکه به دست ما، ما که سالها از ده سال پیش تو عقب تریم، هم رسیده است.
پیش نوشت: قبلترها به مدت کوتاهی، اینستاگرام داشتم. ساین اوت کرده بودم و الان خوشبختانه، نه نام کاربری ام یادم هست و نه پسوردم.
دانش من در این مورد صفر است، نمی دانم چرا با اینکه لاگ این نیستم، می توانم پیج اینستاگرام باز کنم.
در صفحه ی اینستاگرام محمدرضا شعبانعلی بودم که با پستی از فرزانه (آی دی اش یادم نیست) به صفحه ی او هدایت شدم. الان هرچه گشتم آن پست هدایت شده را پیدا نکردم. (آدرس دادنم خوب نیست اما اینها را نوشتم تا عذاب وجدان نگیرم که چرا منبع را ذکر نکرده ام.)
فرزانه در پستی این جمله را نوشته بود: "فرخنده آن امید که حرمان نمی شود"
احساس رهایی دارم، احساس از بند آزاد شده. بالاخره این چند شب و روز سخت آخر آذرماه تمام شد. بالاخره این همه استرسی که الان فکر می کنم بیهوده تحمل کردم، تمام شد. فکر می کنم بعضی از رویدادها تا زمانی که اتفاق نیفتاده، به نظر بزرگ و مهم می آیند اما درست چند دقیقه بعد از پایان یا حتی در هنگام مواجهه با آنها، می بینیم آنچنان هم بزرگ نبوده اند و ما بیهوده انرژی و ذهن و وقت خود را پای آن مسئله گذاشته ایم. چه خوب که تمام شد. چه بهتر که دیگر به آن مساله فکر نمی کنم.
