چند وقت است - بیشتر از چند روز و چند هفته - به توصیه ی معلم عزیزم ، میخواهم وبلاگ نویسی را شروع کنم اما موکول میکنم به زمانی بهتر، به شرایطی بهتر. از این همه اهمال کاری و کمال طلبی غیرمثبت کلافه شده ام.

نیمه های شب است. نوشته مربوط به وبلاگهای دوستان معلمم را میخوانم. به سایت امین آرامش میرسم و پست چگونه وبلاگ نویسی را شروع نکنیم . عنوان نوشته برایم جالب است، انگار منتظر چنین نوشته ای باشم. میخوانمش ، شبیه خوراک آماده ایست که فقط باید هضمش کرد و  انرژی آن را استفاده کرد. این نوشته همینقدر برایم انرژی داشت، همینقدر امیدوارم کرد به خودم، به نوشتن ، به اینکه میشود نوشت حتی اگر مهارت نوشتنت خوب نباشد.

همان شب متن اولین پست وبلاگم را نوشتم.ساده تر از چیزی بود که برای خودم تصور کرده بودم...

ممنون امین آرامش