پیش نوشت: مخاطب این نوشته به خصوص خودم هستم. در بعضی جمله ها از جمع استفاده کرده ام، فقط به خاطر اینکه فکر میکردم خواندن متن روان میشود.
سرِ کار بودم و میخواستم با چای چیزی بخورم. کشوی مخصوص خوراکیها را باز کردم.
خواندن درس کارگاه زندگی شاد را تمام کرده ام.نمیدانم چقدر توانسته ام مفهوم درس را بفهمم. اینجا خلاصه ای از هر کدام از درسها را مینویسم تا یادم بماند و بتوانم سریعتر آنها را مرور کنم.
(نمیدانم کار درستی کردم که بعضی از عبارات متمم را عینا اینجا نقل کرده ام یا نه)
در درس اول نوشته شده " شاید خیلی بهتر باشه اگه به بچه هامون یاد بدیم، با خوشیها و ناخوشیهای خودشون کنار بیان تا اینکه با دیدن بدبختی بقیه، کمی احساس آرامش و امنیت کنن. "
" اصلا چی میشه که ما با خوشحالی راحت نیستیم؟ "
" شاد نبودن یک رفتار آموخته شده است. "
پیش نوشت: این متن حاصل چند صفحه وبگردیست برای پیدا کردن جواب سوالم.
در درس اول کارگاه زندگی شاد کلمه ای به نام داداش اپیکور نوشته شده؛ خیام شاد و خوشحال بوده و داداش اپیکور محسوب میشده.
جالب بود برایم. داداش اپیکور را نمیشناختم. الان هم نمیشناسم. اما فهمیدم اپیکور یکی از فیلسوفان یونان باستان بوده. فیلسوفی که از جمله در زمینه ی لذت، متافیزیک، مرگ (+) و خدا سخن گفته.
او در متافیزیک، پیروی نظریه ی دموکریت بوده؛ ماده از ذره های کوچک و تجزیه ناپذیری به نام اتم تشکیل شده است.(+)
با خودم قرار گذاشته بودم که آنچه اکثریت میبینند نبینم، یا حداقل تا حد امکان، کمتر ببینم. میخواستم شبیه اقلیت باشم اما نشد. به این فکر میکنم که من هم میتوانم مانند بیشترها باشم (شاید هم هستم)، مثل آنهایی که مغزشان دست دیگریست، مثل آنهایی که آنقدر پر از دیدن و شنیدن میشوند که دیگر جایی برای فکر کردن برایشان نمیماند.
میخواستم خلاصه ای از آنچه در کارگاه زندگی شاد متمم آموخته ام بنویسم اما هنوز آن را کامل نکرده ام. میخواستم در مورد چهار نوع تیپ شغلی بنویسم، آن هم هنوز ناقص است. پس تصمیم گرفتم برای فرار از فکر ننوشتن، به جمع مهمانها اضافه شوم و نگاهمان رو به سوی یک مستطیل بزرگ و مصوت باشد.